سيد عامري، رئیس قبیله‌ی عامریان، هرچند پول و ثروت زیادی داشت و در میان مردم عرب، شخصی سرشناس بود، اما خداوند هیچ فرزندی به او نداده بود و همین امر باعث دل آزردگی و رنجش خاطرش می‌شد. سید عامری برای این که به این آرزویش برسد به دیگران از ثروت خود می‌بخشید و از فقیران و نیازمندان دلجویی می‌کرد تا شاید به این وسیله خداوند نظر لطفی به او کند و آرزویش را برآورده نماید.

مدت‌ها گذشت تا این که خواسته‌اش اجابت شد و خداوند به او پسری بخشید. هنگامی که سید عامری، صورت زیبای پسر را دید، بسیار خوشحال شد و هدایای زیادی به دیگران بخشید و به این طریق آنها را در شادی خود سهیم کرد. بعد از آن به خاطر علاقه‌ی زیادی که به پسرش داشت، دستور داد تا او را به دایه بسپارند تا آن دایه از روی مهر و محبت به او شیر بدهد. بعد ازگذشت دو هفته نام کودک را قیس نهادند:

از مه چو دو هفته بود رفته                                                                   

شد ماه دو هفته بر دو هفته                              

شرط هنرش تمام کردند                                                                    

قیس هنریش نام کردند                                              

روزها و ماه‌ها گذشت و قیس در آغوش پدر و مادر، بزرگ و بزرگتر می‌شد. سید عامری آنقدر به پسر علاقه داشت که حتی حاضر نمی‌شد بر ای یک لحظه از دیدن او چشم بپوشد. قیس نیز هر روز زیباتر از روز قبل می‌شد و دیگران از زیبایی خدادادی او، انگشت تعجب به دهن می‌گرفتند و با دیدن قیس خدا را به بزرگی یاد می‌کردند.

بعد از گذشت چند سال پدر قیس تصمیم گرفت که او را به مکتب بفرستد تا به این وسیله خواندن و نوشتن بیاموزد. در مکتب خانه بچه‌های زیادی در کنار هم می‌نشستند و با هم درس می‌خواندند. قیس نیز از جمله کسانی بود که در آن مکتب خانه مشغول خواندن و نوشتن شده بود. در میان آن بچه‌ها، دختری زیبارو و خردمند توجه قیس را به خود جلب کرده بود. نام آن دختر «لیلی» بود.[1]